Λάγκερκβιστ, Περ Φαμπιάν

(Pär Fabien Lagerkvist, Βάικσο 1891 – Στοκχόλμη 1974). Σουηδός συγγραφέας. Σπούδασε στο πανεπιστήμιο της Ουψάλα, ενώ τα πρώτα του έργα, πεζά και ποιήματα, εκδόθηκαν το 1912. Τον επόμενο χρόνο επισκέφθηκε το Παρίσι, όπου επηρεάστηκε από το κίνημα του εξπρεσιονισμού και εξέδωσε το δοκίμιο Τέχνη του λόγου και εικαστική τέχνη, στο οποίο υποστηρίζει την ανάγκη μιας καλλιτεχνικής ανανέωσης ενάντια στο πνεύμα των αστών. Για τα παιδικά του χρόνια και τη νεανική του εμπειρία ως συνεργάτη ριζοσπαστικών εφημερίδων της Αριστεράς, αναφέρεται στα αυτοβιογραφικά του έργα Φιλοξενούμενος της πραγματικότητας (1925) και Ζωή νικημένη (1927). Η ανθρώπινη αδυναμία απέναντι στο φαινόμενο του θανάτου –πυρήνας της συλλογής πεζογραφημάτων και στίχων Αγωνία (Angest, 1916)– και η βασανιστική αναζήτηση του νοήματος της ύπαρξης, με τα οποία καταπιάνεται, προσδίδουν μελαγχολικούς τόνους στο έργο του. Σε ελάχιστες περιπτώσεις τα κείμενά του διαπνέονται από αισθήματα γαλήνης, όπως για παράδειγμα στο έργο Το αιώνιο χαμόγελο (1920) και στα λυρικά Ο δρόμος του ευτυχισμένου ανθρώπου (1921) και Τραγούδια της καρδιάς (1926). Η αναζήτηση ενός απόλυτου ιδανικού αποτελεί τη βάση των πολυάριθμων δραμάτων του, που αρχικά ήταν επηρεασμένα από τον Στρίντμπεργκ, αλλά στη συνέχεια έγιναν πιο ρεαλιστικά με απλούστερο ύφος. Έργα ενδεικτικά αυτής της αναζήτησης είναι τα Ο άνθρωπος που ξανάζησε τη ζωή του (1928), Ο άνθρωπος χωρίς ψυχή (1936), Κακοί μύθοι (1924), Αγωνιζόμενα πνεύματα (1930) και Ο δήμιος (1933), μυθιστόρημα όπου ο Λ. υπεραμύνεται των απειλούμενων από τον ναζισμό αξιών του ανθρώπινου πνεύματος. Κατά τον B’ Παγκόσμιο πόλεμο έγραψε ποιήματα για την πατρίδα και την ελευθερία, εκφράζοντας σε αυτά την απόλυτη αντίθεσή του στη βία και στην αγριότητα. Τα μυθιστορήματά του Ο νάνος (1944) και Βαραβάς (1950) στάθηκαν η αιτία ώστε να του απονεμηθεί το 1951 το βραβείο Νόμπελ λογοτεχνίας.